Γιόργκα, Νικολάε

(Nicolae Iorga, Μποτοσάνι, Μολδαβία 1871 – Πλοέστι 1940). Ρουμάνος ιστορικός και πολιτικός. Μετά τις σπουδές του στο Ιάσιο, στο Παρίσι και στη Λειψία, διορίστηκε καθηγητής της γενικής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου (1894). Από τότε ανέπτυξε τεράστια επιστημονική δράση: ίδρυσε ιστορικά ινστιτούτα, διηύθυνε περιοδικά, οργάνωσε διεθνή συνέδρια και δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής σε δεκάδες πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την πολιτική: έλαβε μέρος στην επανάσταση των Ρουμάνων αγροτών (1907), ίδρυσε το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (1910), εξελέγη πολλές φορές βουλευτής, πρόεδρος της ρουμανικής βουλής (1919) και πρωθυπουργός (1931-32), αντιτάχτηκε στη δικτατορία του βασιλιά Καρόλου και στην εξάπλωση του ναζισμού στην Ευρώπη. Δολοφονήθηκε από όργανα της φιλοχιτλερικής οργάνωσης Σιδηρά Φρουρά. Ο Γ. είναι ένας από τους πολυγραφότερους ιστορικούς συγγραφείς όλων των εποχών. Δίκαια τον αποκάλεσαν ο γίγαςτης νοτιοανατολικής Ευρώπης. Εκτός από δεκάδες λογοτεχνικά έργα και χιλιάδες πολιτικά άρθρα, δημοσίευσε περισσότερα από εκατό ογκώδη βιβλία και περίπου 1.400 ιστορικές διατριβές. H ποικιλία των ενδιαφερόντων του φαίνεται και από τους τίτλους των μεγάλων συνθετικών του έργων: Ιστορία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (5 τόμοι, 1908-13), Σημειώσεις και αποσπάσματα για την ιστορίατων Σταυροφοριών (6 τόμοι, 1899-1916), Δοκίμιο σύνθεσης της ιστορίας της ανθρωπότητας (4 τόμοι, 1926-29), Μελέτες καιντοκουμέντα (23 τόμοι, 1901-13) και Ιστορία των Ρουμάνων (9 τόμοι, 1937-44). Τέλος, πρέπει να σημειωθεί το τρίτομο έργο του Ιστορία του βυζαντινού βίου (1934), που μαζί με πολλές άλλες μελέτες του για τις σχέσεις του Βυζαντίου με τους βαλκανικούς λαούς, για τη δράση των Σταυροφόρων στην Ανατολή και για το έργο των Φαναριωτών στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, αποτελούν σπουδαίες συμβολές στη βυζαντινή και νεοελληνική ιστορία.